Urocza kąpiel.

music.

- Alek…- odchyliłam głowę, ocierając się o jego nabrzmiałą męskość. Miednice wykonywały swój odwieczny taniec godowy, w którym głos przewodni miało pożądanie. I ja też to czułam.

- Hm?- mruknął w moje ucho i tylko mocniej przyciągnął mnie do siebie.

- Tam w kieszeni płaszcza mam kopertę z wynikami. Może…

- Nie. Nie teraz- szepnął i mocno mnie pocałował.

- Masz rację. Nie chcę tego teraz wiedzieć- wplątałam swoje dłonie w jego i odnalazłam z powrotem słodkie wargi. Pociągnął mnie na łóżko, ułożył pod sobą i z ogromną czułością delektował się kobiecym deserem. Przymknęłam powieki i na chwilę zapomniałam o bożym świecie. Jego pocałunki wydawały się niebiańskimi kwiatami a gorące szepty boską muzyką. Bo chyba… Tak. Byłam w niebie.

Przyciągnęłam jego głowę jeszcze mocniej między uda, powodując że wędrujący w tych sferach język wdarł się jeszcze głębiej.

- Och- jęknęłam i totalnie przestałam panować nad swoim ciałem, które w tym momencie zaczęło żyć własnym życiem. Wygięta w łuk oddychałam płytko i szybko, czując że jesteśmy blisko. Spragnione jakiegoś zajęcia palce odnalazły jego włosy, by móc za nie ciągnąć i drążyć korytarze. Sięgnęłam niżej, dotykając pracującej szczęki, zaciskającej się na mojej kobiecości. Mój Alek. Rozkosz rozlała się po całym ciele, niszcząc na swojej drodze wszystkie myśli i niewypowiedziane słowa.

Nie dał mi odpocząć po tym niebiańskim spacerze, wchodząc we mnie z odmienną stanowczością. Szeroko otworzyłam oczy i rozcapierzyłam palce, chwytając białe prześcieradło z całej siły.

- O Boże- jęknęłam, gdy mocnymi pchnięciami przełamywał siłę moich mięśni miednicy.

- Coś nie tak?- szepnął, chwytając w dłoni moje piersi.

- Nie przerywaj- naparłam na niego biodrami, dając do zrozumienia że właśnie tak chcę być kochana.

- Nie zamierzam- uśmiechnął się drapieżnie i zagłębił się najbardziej jak tylko mógł, a jego pocałunek stłumił przeciągły jęk wydobywający się w tym momencie z mojego gardła.

Po szalonej przejażdżce opadł na moją wilgotną do potu klatkę piersiową i odnalazł usta. Długi i czuły pocałunek nie pozwolił uspokoić i tak rozszalałych oddechów i dopiero gdy wtuliłam się mocno w jego ciało, zaznaliśmy odpoczynku.

*

Urocza kąpiel. Stałam w drzwiach łazienki, przyglądając się najpiękniejszej scenie na świecie. Halszka taplała się w wannie pełnej wody a Alek nieporadnie próbował ją umyć. Rozkoszny śmiech mojego dziecka odbijał się echem od starych ścian kamienicy. Jej dołeczki w policzkach zjednywały sobie wszystkich. A Olieg stał się ich fanem numer jeden. Przerwałam ten jednostronny terror mojego dziecka i wkroczyłam do akcji. Mała niechętnie dała się umyć i zawinąć w ręcznik. Takiego słodkiego Beduina zaniósł mój mężczyzna do dziecinnego pokoju. Pochyleni nad kopiącym dziecięciem, pośród śmiechów i kwików założyliśmy jej pieluchę, śpioszki i ułożyliśmy do snu, śpiewając na dwa głosy „Wlazł kotek na płotek”.

- Co to?- spytałam, nieufnie wąchając potrawę pyszniącą się na talerzu.

- Białoruski specjał- Alek zrobił minę jakby to wszystko tłumaczyło i zdjął niebieski fartuszek który z trudem opinał jego klatę. Pani Bogusia tylko się zaśmiała, pokręciła z niedowierzaniem głową i wgryzła w swoją porcję. Wodziła zachwycona oczami za Alkiem, który krzątał się jeszcze po mojej kuchni, strzelając garnkami. Niepewnie ruszyłam widelcem kawałek mięsa w jakimś burym sosie i przymykając oczy, szybko przełknęłam.

- Dobre- wymamrotałam zdziwiona z pełną buzią i złowiłam jego rozradowane spojrzenie.

Kolejna wiadomość dnia. Pani Bogusia poufnym szeptem oznajmiła mi, że teraz to już chyba musi poszukać sobie własnego mieszkania. Spojrzałam ukradkiem na Oliega, który ładował brudne naczynia do zmywarki. Tak, chyba nadszedł czas na samodzielne, dorosłe życie.

Dopiero zasypiając w jego objęciach, zdałam sobie sprawę że wciąż nieotwarta koperta nadal leży w kieszeni mojego płaszcza.

~*~

Wiecie co? Przestało mi zależeć. Jeśli tak ma wyglądać dalej blogowanie, to dziękuję. Zostały dwa rozdziały, a potem znikam. Muszę zrobić sobie przerwę i zastanowić się czy publikacja kolejnych opowiadań ma w ogóle sens. Na dzień dzisiejszy go nie widzę. 

Jeśli ktoś czekał na ten rozdział to przepraszam że tak długo zwlekałam, ale po pierwsze nie miałam czasu (za dużo tych imprez), a po drugie ochoty...na nic. 

Pozdrawiam, S.