Bo przecież my się kochamy.

Tęskniłam za jego dotykiem. Za białoruskim akcentem, który tak śmiesznie zmieniał brzmienie polskich słów. Za jego delikatnością, szeroko otwartymi oczami, zupełnie jak u dziecka. Brakowało mi niezliczonych rozmów, które zawsze prowadziły do przemyśleń. Refleksji… Kiedyś spytał mnie czym jest miłość. Czy to w ogóle istnieje. I co odpowiedziałam? Że tak. Bo przecież my się kochamy.

- Olieg.

Odwrócił się. Spojrzał. Dwa mięśnie czworogłowe napinające się, wprawiające nogi w ruch. Już był przy mnie. Przymknęłam oczy, gdy poczułam wilgoć jego koszulki na swoim swetrze. Nie przeszkadzało mi to. Lubiłam czuć, że jest mężczyzną. Zwycięzcą na parkiecie. Pracowitą mrówką na treningu.
W końcu byliśmy sami. Teraz mogły paść odpowiednie słowa. Adekwatne po prawie dwóch latach rozłąki. Odzwierciedlające to, co działo się w moim sercu a nie to, co wypadało powiedzieć nad szklanką martini.

- Nawet nie wiesz jak za tobą tęskniłem- szepnął do ucha, odgarniając pasmo czarnych włosów z białej szyi.

- Ja też.

- Dlaczego wyjechałaś bez słowa, Aniołku?- zaciągnął po wschodniemu, jak zawsze gdy się denerwował.

- Musiałam.

- Nie musiałaś. Przecież masz mnie. Masz jego. Masz…nas- przełknął głośno ślinę. Wiedziałam co się za tym kryje. Niepewność. Fascynacja? Powrót do przeszłości. My razem. W trójkę…

- Zawsze wiedziałeś kiedy kłamię, Olieg- przytuliłam się do jego policzka, z konieczności wspinając się na palce.

- To nie przypadek, że jego dziś nie ma, prawda? Przyszłaś tylko do mnie…?- spytał z nadzieją w głosie.

- Tak. Dzisiejszego dnia jestem twoja. Chcę obudzić wspomnienia. Nasze wspólne wspomnienia.

*

Tęskniłam za jego twardą mową. Niemiecką surowością, z jaką wypowiadał słowa. Czy to polskie czy angielskie. Za jego brawurową męskością, skondensowaną w zdobywczym sposobie bycia. Brakowało mi tych niezliczonych nocy, gdy upijaliśmy się do nieprzytomności i robiliśmy szalone rzeczy. Zbyt dziecinni i zbyt niedojrzali, zamknięci w ciałach dorosłych. Kiedyś, nad ranem gdy leżeliśmy w starym samochodzie z wybitymi szybami, zapytał mnie czym jest miłość. Czy to w ogóle istnieje. I co odpowiedziałam? Że tak. Bo przecież my się kochamy.

- Giorgi.

Podniósł głowę znad metalowego wózka pełnego artykułów. Czarna skórzana kurtka, opinająca ogromne mięśnie. Bezpieczne, silne ramiona, zaciskające się w sekundę wokół mojej talii. Przemykające obok nas postacie, nie chcące przeszkadzać w intymnym spotkaniu dwójki zapatrzonych w siebie ludzi.
Przez tę jedną chwilę mogłam poczuć go naprawdę. I wypowiedzieć te wszystkie słowa, których nie mogłam przy Oliegu. To było prawdziwe powitanie po latach. Nie milczące spojrzenia w głośnym klubie.

- Tęskniłem- ciepły oddech na szyi. Palce zaplątane w szlufki jeansów.

- Wiem. Ja też.

- Dlaczego wyjechałaś tak nagle? Dlaczego nas porzuciłaś?- pełne wyrzutu, brązowe oczy. Psie porzucone oczy.

- Musiałam, Gi.

- Nic nie musiałaś. Ja, on, my…- zawahał się przez chwilę, dokopując do niecodziennych wspomnień. To w nim lubiłam. Chęć nowych doznań. Na wszystko się zgadzał. Na wszystkie szaleństwa które zaproponowałam.

- Ale teraz jestem- spojrzałam na to, co miał w wózku. Zgrzewka mleka, jajka, słodycze, mięso. Dużo mięsa- zawsze lubiłam twojego kurczaka.

- Ugotuję ci. A potem będziesz moja. W końcu tylko moja, Angela.

~*~

Wczoraj skończyłam pisać do końca Uwikłanych, dlatego możemy przyśpieszyć publikację. Chcę jak najszybciej pokazać Wam ją w całości i poznać Wasze zdanie na jej temat. 

Macie dwóch panów, dwie zupełnie różne osobowości i same zdecydujcie którego wolicie :D

Całuję Was serdecznie i lecę korzystać z ostatniego dnia wolności od uczelni. 

S. :*