Powód.

music

Gdy siedziałam na trybunach, tysiące myśli tłoczyło się w mojej głowie. Oni razem... Przywoływali tak wiele wspomnień i uczuć, które ukryłam dawno na dnie swojej duszy...i kobiecości. Nie potrafiłam oderwać oczu od dwóch postaci w pasiastych koszulkach. Zupełnie jakby czas się zatrzymał. Atletyczny brunet wbijający gwoździe raz za razem i charyzmatyczny kapitan, posyłający atomowe zagrywki w narożniki boiska. Dwie góry mięśni, dwie zupełnie różne osobowości, połączone jedną pasją i jedną kobietą. A zespół? To ta sama Resovia co zawsze, jedynie trener się zmienił.

Świętowanie zwycięstwa w stałym miejscu było uwieńczeniem tego wieczoru. W przyciemnionym świetle świec błyskały tylko rozognione spojrzenia dwóch par oczu. Piwo lało się strumieniami, lecz nasza trójka siedziała sztywno na swoich miejscach, ignorując dziejącą się obok imprezę. Tak jak to miał w zwyczaju, Alek popijał swoje ulubione martini, a Giorgi sączył whisky. Przyglądali mi się obaj bez słowa, zupełnie jakbym miała zaraz rozpłynąć się w powietrzu. Zdecydowanie nieciekawa sytuacja.

- Ja się będę już zbierać, chłopcy- szepnęłam, patrząc niecierpliwie na zegarek. Kłamstwo. Nie chciałam znów ich zostawiać.

- Już? Nawet nic nie wypiłaś, Angela- wychrypiał Giorgi, chwytając mnie zdecydowanie za nadgarstek.

- Innym razem, bałamucie- zaśmiałam się, rzuciłam zdezorientowanemu Alkowi wymijający uśmiech i pewnym krokiem opuściłam klub.

*

- Mamusia już wróciła, Skarbeńku- chwyciłam i uniosłam do góry małego Stworka, który przypełzał do przedpokoju jak tylko zachrobotał zamek w drzwiach. Powitania z moją córeczką zdecydowanie należały do najprzyjemniejszych części dnia. Uwielbiała gdy wracałam do domu z pracy czy zakupów. Najchętniej spędzałabym z nią każdą chwilę mojego życia, ale musiałam mieć też czas na inne sprawy. Samotne rodzicielstwo jest czasem lekko przytłaczające ale można sobie z tym radzić, mając wokół siebie takich ludzi jak pani Bogusia. Ta złota kobieta oddawała całe swoje serce mojemu dziecku, gdy nie mogłam być w pobliżu.

- Jadła jak zawsze, Angusiu, pielucha sucha, pupcia umyta, możesz ją spokojnie kłaść spać- poklepała mnie po ramieniu i zaczęła się krzątać po kuchni, szykując dla mnie prowizoryczną kolację. W międzyczasie moje dziecię zdążyło wygodnie usadowić się na matczynych kolanach i robić to co lubiło najbardziej, czyli bawić się długimi czarnymi włosami, spływającymi kaskadą po moich ramionach.

Nie musiałam nawet śpiewać kołysanki, Mała usnęła zanim pojawiła się przede mną pyszna kasza z warzywnym burrito. Delikatnie zaniosłam ją do pokoju, ułożyłam w łóżeczku i ukontentowana patrzyłam jak słodko posapuje przez sen. Nie potrzebowałam nikogo oprócz niej. To ona była całym moim światem.

Towarzyszką moich kolacji była od jakiegoś czasu jedynie pani Bogusia. Dokładnie rzecz ujmując- od roku, kiedy to jako baryłka tuż przed porodem panikowałam i nie byłam w stanie racjonalnie myśleć o czymkolwiek. Uciekała od męża alkoholika , szukała pilnie jakiejkolwiek pracy, a los jakimś cudem postawił ją na mojej drodze w najgorszym a zarazem najwspanialszym dniu mojego życia. I tak to się potoczyło- gdy po kilkugodzinnym koszmarze puściła moją spoconą rękę i przywitała na świecie Halszkę, była już członkiem naszej rodziny.
Słodki owoc kłamstwa i powód.
Nie zostawiła nas nawet gdy postanowiłam wrócić do Rzeszowa i stanąć twarzą w twarz z największymi koszmarami, którymi były tylko i aż moje namiętności.

~*~

Sylwestrowy prezent :* 
Mam spory zapas, więc ruszamy z regularną publikacją! :) 

Angelika nie spodoba się wszystkim, tego jestem pewna. Chociaż weźcie pod uwagę, że jest bardzo zagubioną osobą, i chyba sama jej z tego powodu współczuję...

Wszędzie kłamstwa. Ale o tym właśnie jest to opowiadanie. Mam nadzieję że będziecie ze mną do końca!
Wiele osób pyta o piosenkę- chętnych odsyłam TU :)

Zapraszam też na Savę

Całuję, S. :*